Van de wedstrijd tegen VoCASA D5 was op voorhand bekend dat het een belangrijke zou zijn. VoCASA had nog geen set verloren, en ook niet tegen de minste tegenstanders gespeeld. De afgelopen wedstrijden hadden we drie verliespunten opgelopen, dus met een 4-0 verlies zouden we tegen een gat van zeven punten aankijken, en dan wordt het wel een moeizaam jaar om dat punt voor punt weer terug te winnen.
Bij het inspelen was het een drukte van jewelste. Anne zit inmiddels in Ghana onze verrichtingen via internet te bekijken, maar Lieke was weer terug van haar vakantie en blessure en stond te popelen om mee te mogen inspelen. De stemming zat er dus al vroeg in.
Bij het inslaan werd wel duidelijk dat de crux van VoCASA bij de spelverdeling lag. Hun twee spelverdeelsters waren complementair: de ene klein en goed, de andere groot en minder. Daar lagen dus zeker kansen. Zeker ook omdat we de afgelopen weken druk met onze eigen spelverdeling aan het werk zijn geweest. Het leek de laatste trainingen meer een korfbalclub dan een volleybalvereniging.
Maar om alvast op de feiten vooruit te lopen: daardoor hebben we wel gewonnen!
In de eerste set sloegen we al snel een gat van vier punten. De servicepasses van met name Marloes en Anita kwamen goed bij Floor terecht, waardoor ook de middenmensen vaak aangespeeld konden worden. Toen bleek al dat oefenen met inslaan op midden uit te betalen: de timing van Joël en Lisa klopte, de set-ups hadden de juiste hoogte, dus dat scoorde als een tierelier. De ballen op buiten kwamen ook daar waar bij de trainingen de korf had gestaan, dus ook Anneke en Sonja konden zich wat meer uitleven en variëren. Zonder dat er al teveel druk op de ballen op buiten kwam te liggen.
De aanval van VoCASA kwam er daarentegen niet aan te pas. Er werden veel ballen afgeblokt, en wat er wel langs kwam was te verdedigen, zodat we zelf weer tot een aanval konden komen.
Kortom, zo’n moment dat het leuk is om naar te kijken. En te genieten dat de kwartjes vallen en alles in elkaar grijpt. Dan komt het team in een flow en lukt ook alles. De eerste set werd dan ook met 25-19 gewonnen.
De tweede set begon voortvarend. Marleen nam op buiten de plek van Sonja over, en dat was even wennen want daar stond ze voor het eerst. De aanval van de diagonaal van VoCASA begon opeens te lopen en scoorde met crossballen aardig wat punten. Toen stonden we opeens een paar punten achter en bleven we daar tegenaan hikken. Dan komt het in een stroomversnelling: de passes worden voorzichtiger en blijven wat hangen, in de spelverdeling is dan weinig variatie mogelijk en de aanvallers willen dan toch forceren. Dat tij kon Nina in de spelverdeling voor Floor ook niet keren en de tweede set werd met 18-25 verloren.
Weer terug naar de opstelling van de eerste set, nu met Nora op de plek van Lisa. Het was duidelijk: dit team was niet van plan nog zo’n set te spelen. Het liep dan ook als een speer. De diagonaalaanvalster van VoCASA, eigenlijk de enige echte scorende aanval, kwam er niet meer doorheen en werd dan ook gewisseld. Toen was de angel er helemaal uit en konden we deze set overtuigend met 25-12 winnen.
Dat beloofde veel goeds voor de laatste set. Zeker toen ook de spelverdeling bij VoCASA gewisseld werd. Bij een stand van 14-10 serveerde Floor in een keer door naar 20-10. Daarna werd ze bij wijze van publiekswissel vervangen door Nina en zou de set gewoon uitgespeeld moeten kunnen worden. Maar de dreigende overwinning was blijkbaar toch even wennen. VoCASA kwam steeds dichterbij en time-outs bij 21-14 en 22-17 waren nodig om de boel ontspannen te houden, want we konden toch echt niet op hun fouten wachten! Uiteindelijk maakte VoCASA de fouten toch zelf en wonnen we die vierde set met een spannend einde met 25-21.
En daarmee was de 3-1 winst een feit. Met wat mij betreft een compliment voor het team. Er waren geen negatieve uitschieters, we hebben dit met het team als geheel voor elkaar gekregen. Dat bleek achteraf ook uit de reacties van het publiek, die ons complimenteerden met het spel. Maar ook met de progressie. En daar doen we het voor.