Ieder seizoen heb je wel zo’n wedstrijd dat het even niet lukt. Dit was er zo een. Niet even, maar de hele wedstrijd lang. Hoewel, de eerste set leek het nog lekker te lopen allemaal. Met de Monique als spelverdeelster, Jenny op de diagonaal, Ans en Lot op midden, Marieke en Marjolein op buiten en Susanne als libero op buiten (daarmee was de opstelling voor de hele wedstrijd meteen bekend: Hanneke zat in het buitenland af te wachten wat het resultaat zou zijn en Anita lag met griep in bed op een bericht van de groeps-app te wachten) gingen we voortvarend van start.
Ons spelpeil was duidelijk hoger dan dat van de tegenstander, maar het lukte niet om daar een voorsprong van meer dan 4 punten uit te slepen. Uiteindelijk wonnen we de eerste set met 20-25. Dat kon dus alleen maar beter worden.
Maar dat werd het niet. In no-time stonden we in de tweede set achter met 8-3. Een goede servicebeurt van Marieke bracht ons weer terug naar 8-8, maar een onderhandse servicebeurt die maar net over het net heen kwam (!) van The Weekenders scoorde maar liefst vijf keer… Na 16-11 werd het toen al snel 25-17. Nou ja, jammer dan, volgende set.
Het doel van de derde set was duidelijk: meer agressie, meer eigen spel. De nieuwe broekjes zagen er kek uit, maar het leek of je er niet mee kon springen in de blokkering… Helaas ging de servicepass alle kanten op behalve richting Monique. Zij kon er ook niet veel meer mee dan onderhands naar buiten gooien, en dan wordt het trucje wel bekend natuurlijk. Eerst weer een paar punten bij 8-4 natuurlijk, en dan wij weer. In dit geval niet, even niet opletten en het was 19-9. Vervolgens draait het van geen enkele kant meer en wordt het 25-14.
De frustratie over alles wat niet met volleybal te maken had (de scheids, de andere coach, de bal) speelde bij sommigen vervolgens een (te) grote rol, wat tot een negatieve energie leidde die niet tot positief volleybal kon worden omgebogen. Zeker als we erg afhankelijk worden van de servicepass en de buitenaanval, is het jammer dat nou net daar de frustratie het grootst was.
Iedereen liep alle kanten op behalve de goede. Een reden om de vierde set zonder libero te spelen en de linksvoor de korte ballen te laten oplossen en dus niet mee te blokkeren. Je moet wát immers…
Die vierde set had voor een deel hetzelfde beeld als de eerdere sets. Eerst een aantal punten achter en dan ons best doen terug te komen. Bij 13-10 kreeg een speelster van The Weekenders een blessure en konden we na een wissel (die een time-out leek te zijn) terugkomen tot 13-13, maar daarna waren ze weer weg. Via 19-16 sukkelde het uiteindelijk naar 25-18.
De winst van de avond: 1 punt. En we hebben kunnen wennen aan het spelen met een libero. Het verlies van de avond: 4 punten. Die we onszelf tekort hebben gedaan.
De moraal van deze week: in het vervolg geen wedstrijd in de week van de Horssense kermis…