De volleybalschoenen mochten door Atalante D1 nog één keer aangetrokken worden om daarna voor een paar maanden in de kast te kunnen verdwijnen. The Weekenders D1 mocht laten zien of ze kans maken in de 1e klasse.
En wij konden meteen hoe kijken hoe wij het ongeveer in de 2e klasse gaan doen, omdat The Weekenders D1 daar kampioen was geworden. Beide partijen waren enigszins gehavend: wij misten Monique, Jenny en Ilse, en zij misten ook twee speelsters. Wat dat betreft had geen van beide partijen een echt voor- of nadeel. Aggie deed mee om eens een keer een wedstrijdje mee te kunnen doen.
Met Karin, Rosa, Lisa, Bodine, Marleen en Lara de eerste set in, met Susanne als libero voor Lisa (die last had van haar rug, maar er zwaar onder de doping toch was) en Marleen. Daarom stond Lisa in het begin ook voorin, in tegenstelling tot ‘normaal’. We gingen voortvarend te werk: het werd op eigen kracht (service en aanval) al snel 6-13. Bij 10-16 Aggie voor Karin om de set uit te maken, en dat lukte met 15-25 best aardig.
Focus
Het was duidelijk: zelf het initiatief blijven houden en blijven doorgaan. Concentratie wordt dan het grootste probleem. Dat bleek meteen al in het begin, toen bij 6-2 een time-out nodig was. Daarna serveerde Marleen naar 7-9 en ging het weer van een leien dakje. Bij 11-12 Aggie weer voor Karin, maar echt los kwamen we niet. Bij 20-22 een klein gaatje, groot genoeg om de set met 21-25 binnen te halen.
Aggie bleef in de derde set staan. Het begon vergelijkbaar als de tweede set: kleine achterstand, veel eigen fouten (service en passing), maar in dit geval hield The Weekenders de voorsprong van een paar punten. Bij 14-11 Karin voor Aggie om te kijken of het tij nog te keren was, maar dichterbij dan 20-18 kwamen we niet, waarna het 25-21 werd. The Weekenders blij natuurlijk.
Focus, focus
Een mooi punt werd niet echt gevierd, het werd wat stil en gelaten in het veld, ieder stond wat voor zichzelf te spelen, er was geen coördinatie. De gezamenlijke focus moest dus weer terug. We kwamen in de laatste set wel voor, maar bij 8-10 was toch een time-out nodig om de boel wat bij elkaar te krijgen. Dat werkte: de punten werden weer gevierd, en met 11-15 (Aggie voor Karin om te serveren) en 15-20 leken we overtuigend naar het einde door te stomen, toen Marleen opeens door haar enkel ging (volgens ooggetuigen doordat ze op de voet van een Weekender terechtkwam). Snel onder koud water in de kleedkamer dus. We zaten niet zo dik in de wissels, dus daarmee werd de rest van de wedstrijd afgeblazen. Gewonnen hadden we toch al wel.
Marleen kon na de wedstrijd al weer soort van huppelen, maar de volgende dag “Voelt enorm beurs en zijwaartse bewegingen gaan niet helemaal lekker. Zit een klein ei op, maar valt volgens mij wel mee!” – komt weer goed dus.
Focus, focus, focus
Het is wel duidelijk dat we volgend seizoen het resultaat van de wedstrijden grotendeels zelf in de hand hebben. Als wij vier sets geconcentreerd kunnen spelen, gaat iedere tegenstander het moeilijk krijgen. Maar als wij verslappen, ieder punt niet gezamenlijk vieren en de focus niet tot de 25 vasthouden, maken we het onszelf onnodig moeilijk.
De volleybalschoenen staan nu in de kast. De komende maanden tot eind augustus is het beachen op blote voeten (of met beachsokken, voor de watjes). Daarna hebben we meteen al een conditie- en balgevoelvoorsprong op de rest. Het nieuwe seizoen zien we dan ook met vertrouwen tegemoet!