Wedstrijden tegen VoCASA D5 zijn altijd leuk, de onderlinge krachtsverschillen zijn nooit zo groot. Ook nu niet: het totale punten aantal was 112 voor Atalante D1 en 114 punten voor VoCASA D5. Daar hielden we twee punten aan over.
Op voorhand moet wel gezegd worden dat de ziekenboeg flink gevuld was. Ilse speelde weer mee in, maar daar waar niet nodig nog liever niet meedoen, en Nicky is nog druk doende haar schouder weer in het gelid te krijgen. Daardoor verhuisde Aggie naar de diagonaal, ging Marilou spelverdelen en waren de overige plekken snel vergeven met Lara en Marieke op midden en Rosa en Marleen op buiten. Susanne libero buiten om die kant wat verlichting te bieden en anderen uit te servicepass te kunnen houden.
De eerste set werd de eerste thriller. De buitenblokkering moest het blok goed positioneren om de wisselende set-ups van VoCASA D5 goed te pareren, en de diagonaalaanval van de tegenpartij mocht door onze linksvoor op de bal geblokkeerd worden om het de verdediging makkelijker te maken. Dat leek te werken: we kwamen voor met 13-9, maar bij 16-15 was het voordeel weer weg. Bij 22-22 kon alles nog, maar helaas kwamen door wat kleine slordigheidjes aan het eind (te veel naar het scorebord kijken?) tekort met 23-25.
Publiekskant
De tweede set aan de andere kant van het veld begonnen met dezelfde opstelling, en ook nu weer 4 plekken terug (of 2 vooruit, wat je wil) om van begin af aan een goede servicedruk en aanvalskracht te kunnen positioneren. Lara (“Dan moet ik beginnen met serveren!”) serveerde de bal bovenaan tegen de netrand, die daarna dood neerviel aan VoCASA-kant: 1-0.Die truc werd later door Rosa en Marieke nog een keer dunnetjes overgedaan.
Ook nu weer een hele kleine voorsprong bij 12-11, die door de tweede servicebeurt van Lara uitgroeide tot 18-11, waarna we na 20-12 op een setwinst leken af te stomen. Bij 24-19 toch maar even een time-out, want de (eind)zenuwen moesten er weer even uit. Bij 24-22 meteen maar de tweede time-out, en toen was het met 25-23 gedaan. We hadden het onszelf aan het eind onnodig moeilijk gemaakt. Maar het was nu dus 1-1.
Met (tsja) dezelfde beginopstelling in de derde set leek het dezelfde positieve kant op te gaan. Er werd hard gewerkt, Marilou leek onvermoeibaar en Rosa en Marleen namen door hun passer-loper-functie meer deel aan het spel. Maar bij 7-8 was er opeens een opstellingsfout omdat Aggie twee keer serveerde, en de scheidsrechter pas voor opstellingsfout floot toen VoCASA aan het serveren ging. We stonden toen in principe goed (maar niet doorgedraaid), en daar had de scheids eigenlijk bij die tweede servicebeurt meteen voor moeten fluiten. Nu koste het twee punten voordat duidelijk was dat hij de boel door wou laten draaien.
Maar dat leverde blijkbaar voldoende korte-termijn-adrenaline op. Bij 12-12 serveerde Aggie (geheel rechtmatig) tot 16-12. Maar VoCASA had daarna ook een goede servicebeurt en kwam terug tot zelf 16-17. Marleen had nog een verrassende opslag in huis door de bal totaal verkeerd op te gooien maar hem er nog wel over krijgen – en dat scoorde meteen. Het ging daarna gelijk op tot 23-23, en toen werd het helaas toch weer 23-25 voor VoCASA.
Herpakken
Zo’n set hakt er natuurlijk goed in, en dit was al de derde set die met het minimale aantal punten door een van de beide teams gewonnen werd. De vierde set werd een vergelijkbare thriller. Bij 7-10 kwamen we wat achter, en de vermoeidheid leek wat toe te slaan: de passes kwamen niet meer lekker, de set-ups bleven wat hangen en de aanvallers durfden niet meer voluit. Bij 11-12 waren we rond en werd Ilse al voorzichtig ingeseind dat even op de diagonaal wellicht een optie was om Marilou even te ontzien en Aggie even te laten spelverdelen.
De opdracht om tot de 15 niet op de libero te serveren en daarna wel op haar, maar diep achterin, had een compleet averechts effect. De eerste service ging meteen recht op de libero af, en na de 15 kreeg zij voornamelijk korte ballen te verwerken. Terwijl daar wel de mogelijkheid lag al eerder het verschil te maken.
Tot 16-17 bleef het weer gelijk op gaan, maar kwamen de middens ook af en toe wat meer in het spel met een snelle aanval of een B-bal. Daardoor keerden we het puntje achterstand om tot een puntje voorsprong bij 19-18, en toen leek de dip wel weer voorbij. We liepen uit naar 22-19, en er was weer geloof in eigen kunnen. VoCASA dichtte het gat (22-22), en hield dat vol tot 24-24, maar toen hadden wij bij 27-25 toch eerder twee punten voorsprong.
Vijfde thriller
Lara serveerde in de vijfde set meteen naar 3-0, en bij het wisselen van veld bij 8-4 leek er niets aan de hand. Kwestie van rustig uitspelen richting de 15. Mar bij 9-8 toch een time-out: VoCASA kwam te dichtbij. Daarna werd er meer op het scorebord gelet dan op het eigen spel, en kwamen we niet meer tot aanvallen omdat er in het blok werd geslagen of de bal er te makkelijk overheen ging. VoCASA gebruikte dat om tot 14-14 te komen en de set daarna door fouten onzerzijds te winnen met 14-16.
Daarmee was 2-3 de officiële uitslag, maar dat had net zo goed andersom kunnen zijn. Met de aanwezige middelen was dit een goede wedstrijd van onze kant,zodat VoCASA D5 het in hun thuiswedstrijd tegen ons nog moeilijk gaat krijgen als we dan op volle oorlogssterkte zijn.
Daarmee hebben we nu 16 punten uit 6 wedstrijden, en zitten we dus nipt op de richtlijn van 2,5 punt per wedstrijd. Komende zaterdag tegen VoCASA D4 zal een stuk lastiger worden, maar dat kan ook een wedstrijd zijn waar we ons aan op kunnen trekken.