De uitwedstrijd tegen VoCASA D5 van Atalante D1 moest met wat improvisatie ingevuld worden. Omdat niet iedereen alle afspraken wist, niet hoefde te weten of niet meer wist, werd het een beetje een rommeltje.
Aan de inzet heeft het niet gelegen, maar de beleving heeft er wel onder geleden.
Monique (geblesseerd). Rosa (schoolkamp) en Lara (anderszins) waren er niet, Ilse (verstuikte enkel) en Jenny (op halve kracht) waren er wel, maar dan hebben we de helft van de bemanning al genoemd. Gelukkig dat Lieske, die normaal alleen meetraint en nog nooit 1e klasse heeft gespeeld, bereid was om mee te gaan. Ze wou het liefst op de bank blijven, maar dan zou libero Susanne als buitenspeler (met last van de schouder) moeten spelen. Dus mocht Lieske van begin af aan meedoen. En om op de feiten vooruit te lopen: dat deed ze meer dan prima.
Gelukkig had VoCASA D5 ook wat afwezigen, maar zij hadden bij andere teams genoeg kunnen bijlenen om de reservebank vol te krijgen. Met Karin, Marleen, Jenny, Bodine, Lieske en Lisa de eerste set in. We kwamen voor met 4-6, maar daarna weer wat achter met 11-9. Na 13-13 ging Ilse er bij 14-16 in voor Jenny voor een rondje achterin (kon zij even uithoesten) en bij 21-22 weer terug. Het liep zeker niet verkeerd, maar nog wel wat onzekerheden in het spel. Bij 22-22 Ilse er achterin in voor Lisa, maar VoCASA D5 had bij 26-24 als eerste twee punten verschil.
Geeft dat vertrouwen?
Het feit dat het op zich niet slecht ging (maar wel beter kon) zou een opsteker voor de tweede set moeten zijn. Dat ging met dezelfde beginopstelling vanaf het begin af aan eigenlijk mis. Na 7-1 Ilse weer een rondje achterin voor Jenny van 8-4 tot 13-9, maar we kwamen niet dichterbij en scoorden voornamelijk op de services van Bodine en Lieske. Daarna was VoCASA D5 opeens weg: 21-11 en 15-14. De servicepass kwam niet optimaal, de set-ups op midden varieerden te erg om goed op te kunnen scoren en Marleen en Lieske kwamen ook niet verder dan geen fouten maken.
Met drie plekken doorgedraaid de derde set in. De grote dip hadden we nu toch wel gehad. Bodine serveerde meteen door naar 0-4. Daarna werd het wel weer 4-4, maar bij 4-6 was toch duidelijk dat er meer mogelijk was. Het team leefde wat op. Bij 6-10 hadden we weer vier punten voorsprong, en die hielden we nu ook. VoCASA kwam nog even terug bij 11-13, maar daarna werd het 15-20 en 20-25. De set-ups waren beter verzorgd en de aanval begon opeens te lopen.
Geeft dat dan wel vertrouwen?
Als we dat spel in de vierde set zouden kunnen vasthouden, kon het nog een lange avond worden. Bij 4-4 en 8-8 kon het nog alle kanten op, maar het was erg stil in het veld. Een mooi punt werd niet uitbundig gevierd en bij een tegenpunt gingen de hoofden omlaag. Ilse nog een rondje achterin voor Jenny, maar het werd 13-10 en 18-15. Dat gaatje liepen we maar niet in. Het was een side-out spel dat langzaam richting 25 ging. Bij 20-16 was het een nu of niet meer, maar het lukte niet. Er waren te veel direct scorende services van VoCASA en te weinig eigen scorende aanvallen. Bodine kon er op de diagonaal nog wel eens doorkomen en Lieske op buiten maakte ook weinig fouten, maar Jenny en Lisa op midden en Marleen op buiten kwamen niet meer aan een fatsoenlijke aanval toe.
Met 25-21 werd het dan ook de laatste set. We hebben wel een puntje gehaald, maar er had duidelijk meer in moeten zitten. Er was veel onduidelijkheid in het veld over wel of niet meeblokkeren, over het uitvoeren daarvan, over het kort dan wel lang verdedigen bij de middenaanval, kortom het rammelde aan alle kanten. Als daar meer structuur in had gezeten, was meer mogelijk geweest. Het pleit voor Lieske dat ze het zo goed gedaan heeft, maar het zou niet nodig moeten zijn dat we een beroep op haar moeten doen…
Trainen en inslijpen
De onregelmatige trainingsopkomst begint dan ook zijn tol te heffen. De afstemming met midden is grotendeels weg, op buiten blijft het zoeken naar de (juiste) aanloop. De ene week zijn bijvoorbeeld alle middens niet op de training, de andere week zijn er geen spelverdelers. Dat betekent dat er dan minstens drie weken zitten tussen gelegenheden om de afstemming bij de middenaanval te oefenen.
Alleen bij de tweede training van het seizoen waren alle reguliere speelsters compleet. Een opkomst van 40 procent is natuurlijk funest voor een teamsport, en uit de gemiddelde opkomst van 65 procent blijkt dat er van iedere drie speelsters altijd wel één niet is. Dat is funest voor de motivatie van de andere speelsters en natuurlijk al helemaal voor die van de trainer/coach.
De opkomstpercentages van de speelsters (uit privacy-overwegingen zijn de namen weggelaten) laten zien dat daar de komende tijd nog aardig wat verbetering in mogelijk is. Het is te hopen dat dat ook gaat gebeuren, anders gaat dat net als bij deze wedstrijd tegen VoCASA D5 punten kosten en komen we in de depressieve degradatiezone. We hebben genoeg kwaliteit in huis om dat te voorkomen, maar dan moeten we die de komende tijd wel optimaal kunnen benutten.