Een heel jaar lang het niveau uit jezelf halen is moeilijk. Je bent dan niet gewend aan het omgaan met als het even niet loopt. Dus loop je daar vanzelf een keer tegenaan. Dat was voor Atalante D1 bij de uitwedstrijd tegen Malden D1 dus.
De hele selectie was compleet, dus daar kon het niet aan liggen. Maar de hele selectie haalde het niveau ook niet. Dan wordt het vechten tegen de bierkaai en de schade beperkt houden. De eerste set in met Petra, Marleen, Lisa, Ilse, Rosa en Nicky – en Susanne libero buiten. Het begin was moeilijk, de bal viel dood neer bij een service en bracht geen kracht over, zodat de passing bleef hangen en er actiever gepasst moest worden. Bij een 10-7 achterstand even een time-out om de boel op orde te krijgen, daarna was voornamelijk een servicebeurt van Nicky die ons tot 10-16 bracht. Toen was het met 12-25 snel bekeken.
Dat zou dus een walk-over moeten kunnen worden. De tweede set met een grotendeels gereviseerd team: Aggie, Marleen, Lara, Karin, Marieke en Nicky. Met het idee op alle plekken goed door te wisselen om iedereen aan het spelen te krijgen. Ook nu weer een moeizaam begin en dus een time-out bij 12-9. Daarna werd het wel weer 12-12, maar bij 18-16 liepen we nog steeds achter de feiten aan. De aanval scoorde niet, en de aanvallen van Malden vielen door de dode bal allemaal binnen de lijnen – waar ze normaal uit zouden zijn.
Bij 19-17 Ilse voor Karin voor de passing achterin en bij 21-17 Lisa voor Nicky voor hetzelfde doel, maar het mocht niet meer baten. Malden was dan ook erg blij toen zij deze set wonnen met 25-22.
Münchhausen-effect
Lukte het onszelf aan de eigen haren uit het moeras te trekken? De poging werd gestart met Petra, Marieke, Lara, Ilse (die net op tijd terug was van een telefoontje van de oppas), Rosa en Lisa. Malden ging meteen lekker door en liep uit naar 6-3 en 10-5 (time-out). Het liep gewoon niet. De pass ging vaak alle kanten op behalve richting spelverdeler, de set-ups waren achter de middenaanvaller of niet ver genoeg naar buiten, de aanvallen gingen uit of in het net – waarbij de verlichting ook al niet hielp.
Meer toegevoegde waarde was er op dat moment niet, dus dan maar door de zure appel heen en laten beseffen wat het is om een set te verliezen. Daar moest genoeg motivatie uit te halen zijn om het anders te willen doen. Omdat dat gedurende deze set zelf niet lukte (25-16 voor Malden), door naar een poging deze wedstrijd toch met winst (en een zo klein mogelijk puntenverlies) binnen te halen.
Aan het begin van de vierde set was het duidelijk dat het anders moest. Vooral toen bleek dat de oppas belde omdat de hamster dood was. Dan deze wedstrijd maar aan hem (haar, het?) opdragen. Met Aggie, Rosa, Lisa, Karin, Marleen en Nicky kijken of we het tij konden keren. Lisa serveerde meteen naar 2-7 en Nicky deed het daarna dunnetjes over naar 6-16. De blokkering begon weer ballen tegen te houden, de aanvallers scoorden met prikballen, de passing was weer op rode. De uiteindelijke 12-25 leek dan ook meer op de verwachte krachtsverhoudingen.
Vijfde set
Daarmee was het 2-2 in sets, en voor het eerst dit seizoen een vijfde set dus. Het team was in de vierde set voor de revelatie zorgde mocht blijven staan. Ook nu kwamen we niet meer in gevaar. Er werd bij 3-8 gewisseld van speelhelft, en daarna was het snel 7-15. Toch met 2-3 gewonnen dus, en het verlies beperkt gehouden tot 2 punten. Directe concurrent Pegasus D5 liet bij zusterteam Pegasus D6 ook een puntje liggen, dus daarmee is de schade al helemaal te overzien. We staan nog steeds 5 punten op ze voor, met een wedstrijd minder gespeeld ook nog, dus virtueel 10 verliespunten.
Maar uit deze wedstrijd blijkt maar weer eens dat een virtuele voorsprong wel mooi is, maar dat daar in de werkelijkheid toch eerst ook een echte voorsprong van gemaakt moet worden. We weten nu weer dat het niet vanzelf gaat, dat de inzet bij trainingen en wedstrijden optimaal moet blijven om een constant niveau – en daarmee resultaat – te kunnen blijven behalen.
Volgende week alleen training, daarna is het even twee weken rust vanwege Carnaval. Dus even tijd voor het inzetten van het rouwproces voor de helaas in de bloei van zijn leven tragisch omgekomen hamster. Daarna is het 5 weken lang iedere donderdag een wedstrijd, en dan weten we waar we aan toe zijn voor de laatste serie van 3 wedstrijden.