De laatste weken lieten de resultaten nog niet helemaal zien dat het spelpeil stijgende was, maar deze wedstrijd tegen het lager geklasseerde Heyendaal D5 zou daar een mooie testcase voor kunnen zijn.
De afgelopen maanden was het vooral de kunst om het veld redelijk evenwichtig gevuld te krijgen, maar de laatste wedstrijden was er zelfs wat te wisselen, wat de resultaten meteen ten goede kwam. Bij deze wedstrijd was dat helaas niet zo: Liesanne trad nog wel aangekleed aan, maar toen de uitwedstrijd tegen Heyendaal eenmaal begon (22:30 in plaats van de op het programma staande 21:30) was haar nachtdienst al begonnen, en Rosa zat midden in de proefwerkweek dus had haar energie logischerwijs voor andere dingen nodig. Anita kwam – met pijn in het hart – alleen kijken en Marieke is wat de langetermijnplanning betreft in de opgaande lijn.
Dus met Hanneke (nog niet helemaal flexibel in haar draaibewegingen), Marjolein (een wedstrijdachterstand en wat last van haar rug), Jenny (gaat altijd voluit, maar ontbeert momenteel afstemming op midden), Monique (heen en weer schommelend tussen spelverdeling en diagonaal, maar in ieder geval constant op rechts), Ilse (voor het eerst weer een keer op buiten na een stijgende lijn op de diagonaal) en Ans (bezig aan een afscheidsrondje langs de sporthallen) moesten we de klus zien te klaren. Susanne was de vliegende kiep achterin.
De aanval van Heyendaal D5 was niet echt geweldig, maar de verdediging des te meer. Ieder punt dus zelf maken, was het devies. En niet rustig beginnen, maar meteen vol erin, was een ander devies. Dat laatste lukte niet echt. Heyendaal liep weg naar 9-6 en 14-8. De servicepass was veel te voorzichtig, er was te weinig initiatief en te weinig beweging. Dus kwamen we zelf niet tot aanvallen en was het in no-time 25-12.
Drie plekken doorgedraaid voor andere pass-opstellingen, en dat leek beter te werken. We kwamen voor tot 4-6, daarna liep Heyendaal weer wat uit tot 10-7, maar toen trok Marjolein dat met een servicebeurt weer recht naar 11-11. Tot 13-13 ging het gelijk op, maar daarna waren we weg: de passing liep goed, de set-ups voegden weer wat toe aan de bal en de aanvallers konden kiezen. Bovendien werkte de blokkering voorbeeldig. In deze wedstrijd zijn er meer ballen direct afgeblokt dan in de eerste helft van de competitie bij elkaar, dus dat is een mooi rendement van de blokaandachtspunten van de afgelopen trainingen.
We liepen uit naar 14-17 en dankzij een servicebeurt van Ilse naar 14-21. Er was nog wel een time-out nodig bij 18-21, maar daarna wisten we de set toch redelijk makkelijk te winnen met 20-25.
De derde set was er een van net niet. De pass kwam net niet (nou ja net), de set-ups kwamen net niet en de aanval kon ook niet meer doen dan de bal er in ieder geval overheen spelen. Maar agressie zat er niet in. Heyendaal was daarentegen lekker op dreef en liep uit naar 6-3, 10-7 en 14-8. We sputterden nog wat tegen bij 16-13, maar toen was het snel weer 20-14 en uiteindelijk 25-18.
In de vierde set stonden we weer aan de winnende kant van de hal. Al leek het daar in het begin niet op omdat we vrij snel achterstonden met 6-1 en 9-5. Marjolein serveerde ons weer bij tot 10-11 en daarna deed Monique dat dunnetjes over naar 12-18. Dat gat van 6 punten bleef behouden tot 19-25. Vanzelf ging het niet, mooi was het meestal ook niet, maar in dit geval ging het voornamelijk even om de punten.
De beslissende vijfde set begonnen aan de verliezende kant, in de hoop dan winnend te kunnen eindigen aan de winnende kant. Het ging in het begin mooi gelijk op, maar bij het wisselen van veld stonden we met 7-8 voor. Een voorteken wellicht: winnen aan de verliezende kant voldoet niet aan de voorspelling, dus als dat maar niet verliezen aan de winnende kant zou impliceren…
We liepen zelfs uit naar 8-11, maar daarna werd het moeilijk. De voornaamste vraag was wie de minste fouten zou maken. Een time-out op 10-11 had niet het gewenste effect: bij vijf van de eerdere time-outs in deze wedstrijd serveerde een speelster van Heyendaal in het net (om de effectiviteit van een time-out maar eens te benadrukken), maar in dit geval natuurlijk net niet: het werd 12-11 en toen waren drie rare ballen voldoende om de set te verliezen met 15-11, waarmee de einduitslag 3-2 voor Heyendaal D5 was.
Volgens de scheidsrechter was het “een leuke wedstrijd” en de speelsters van Heyendaal vonden zelf dat ze “lekker gespeeld” hadden. Ik weet niet in welk universum zij leven, maar de beleving aan onze kant was in ieder geval geheel anders. Er was weinig spelplezier (om het woord chagrijn niet te noemen) en het vertoonde spel droeg ook niet bij aan dat plezier, dus een soort kip-ei-situatie.
Heyendaal was natuurlijk blij met de drie punten, die kunnen zij goed gebruiken, en wij mogen en moeten ook heel blij zijn met onze twee punten. We staan nog steeds zevende, acht punten voor op de gevarenzone, en hebben alles nog zelf in de hand. Maar het is wel een feit dat we naar beneden aan het kijken zijn en niet meer naar boven…