Met een beetje een krakkemikkig en fantasierijk team naar Malden omdat zij deze wedstrijd helaas niet wilden verzetten. Er bleek een overmacht aan speelsters in de sporthal klaar te staan om onze zwakte optimaal uit te buiten. Malden had de punten dan ook hard nodig. Dat konden we natuurlijk niet laten gebeuren, we konden die punten zelf ook goed gebruiken.
Marleen van D2 en Marjolein op buiten, Lisa en Jenny op midden en Hanneke en Monique – die wel even wou proberen hoe het ging – op rechts. Multi-talent Susanne vandaag niet als libero, maar op de bank om waar het dan ook nodig zou zijn in te vallen.
Echt mooi werd het allemaal niet, maar vooral effectief. We liepen meteen weg naar 2-7 en 7-12, en dat gat van vijf punten bleef tot uiteindelijk 19-25. In de tweede set stonden we even achter bij 4-2, maar Marjolein serveerde door naar 4-9. Daarna kwam Malden weer even terug naar 8-10 door een dipje in de passing, maar veel verder kwamen ze niet. Bij 16-20 serveerde Hanneke naar 16-24 en toen was het met 17-25 gedaan.
Buiten kwam er lekker doorheen en ook midden kwam ruimschoots aan aanvallen toe. Malden had daar niet echt antwoord op.
De derde set hetzelfde beeld: servicedruk houden en tussendoor niet dippen. Het begon rustig met 4-6, maar daarna serveerde Monique (die dus nog steeds stond te spelen, maar dat moest gezien het wedstrijdpeil ook wel kunnen) door naar 5-13. Bij 10-18 Susanne nog een rondje achterin voor Marjolein en daarmee rustig door naar 15-23. Toen kwam Jenny in botsing met Marleen en ging ze door haar enkel, waardoor ze eigenlijk niet verder kon. Om de set niet te verliezen (helaas niets te wisselen), ging ze nog even in het veld staan in de hoop dat de set zo afgelopen zou zijn. Malden maakte daar geen echt gebruik van en al snel was het dan ook 19-25.
Een alternatieve opstelling in de vierde set: Susanne op midden. Waarbij zij bij buitenaanvallen niet zou meeblokkeren maar voor de korte ballen ging, waardoor de lijnverdedigers achterin konden blijven en de midachter kon blijven staan. Dat was even wennen, maar bij 3-5 begon het toch te lopen. Met name als Susanne achterin stond en haar vertrouwde pass- en verdedigingsrol kon uitvoeren, konden we uitlopen, maar als ze voorin stond was het – logischerwijs – wat rommeliger, maar kwam Malden ook niet dichterbij. Monique begon een beetje te trekken met haar been en mocht uit de pass (en ook een 3M-aanval had toen niet zoveel zin), maar op de kunst en vliegwerk manier gingen we gestaag en verbeten door naar 19-25, want we wilden ook dat laatste punt nog wel even meenemen.
Een solide overwinning dus die even wat lucht geeft wat betreft de dreiging uit de onderste regionen. We hebben het nu in ieder geval nog helemaal zelf in de hand. Dit was in ieder geval een mooie opsteker.
Na de wedstrijd meteen door naar Wijchen om Marleen naar haar eigen team te brengen, maar dat staat weer in een ander verhaal…