Het was op voorhand een topper: Heyendaal 5 was de directe concurrent voor de derde plek. Met een voorsprong van vier punten en een wedstrijd minder gespeeld hadden we virtueel het beste uitgangspunt, maar hier gold met name een simpele Cruyffiaans concept: elk punt dat wij halen, kunnen zij niet inlopen.
De voortekenen waren echter minder: Ans zat in het buitenland en kon er ondanks een “chauffeur chauffeur en rij een beetje deur” niet op tijd bij zijn. Marieke was ‘s middags anderhalf uur door een chiropractor onder handen genomen en moest nodig gaan liggen en Lot was alleen met een Ibuprofen op de been te houden. Spelen met twee van die onvoorspelbare elementen en een libero zonder wisselmogelijkheid was een te groot risico, vandaar dat besloten werd Susanne als reguliere speelster in te schrijven voor het geval dat.
De wedstrijd dan ook ingegaan met Hanneke, Marjolein, Lot, Jenny, Marieke en Monique. Het aanvalsplan was simpel: vol erin, en dan maar zien waar het schip strandt. Het begin was zoals gebruikelijk even wennen, we stonden al snel achter met 7-2, maar na een time-out kwamen we weer bij tot 11-12, mede dankzij een servicebeurt van Monique. Daarna golfde het spel wat heen en weer tot 19-17. Op dat moment kwam Susanne er een rondje achterin in (als veredelde libero) voor Marjolein, en kwamen we terug tot 21-21. De opgaande lijn werd toen vastgehouden tot 22-25, waarmee de eerste set binnen was.
Het was duidelijk dat de servicedruk hoog moest zijn. Bij de thuiswedstrijd bleek al dat Heyendaal daar moeite mee had en dan niet tot een scorende aanval kon komen. Heyendaal had bij 2-6 dan ook al snel een time-out nodig, maar we liepen gewoon door naar 6-11, toen Susannen de liberotaak voor Marieke op zich nam. Bij 8-16 was haar succesvolle rondje achterin weer voorbij en was het aan de rest van het team die set binnen te halen. Bij 12-17 nog even een corrigerende time-out, maar daarna wisten we de set redelijk simpel te winnen met 16-25.
Voor de beroemde derde set gold hetzelfde stramien: servicedruk houden. In deze set was het belangrijk de rollen en posities goed in de gaten te blijven houden, want dat is bij een afnemende concentratie altijd een punt dat extra aandacht verdiend. De trainingen van de afgelopen weken op met name dat aspect bleken hun vruchten af te werpen: Hanneke en Jenny (prima wedstrijd) hielden de rechterkant dicht, Marjolein en Marieke beseften (soms op tijd, soms net te laat) dat ze kort moesten verdedigen op een middenaanval, en Monique en Lot zaten goed op de rechtdoor.
Na 2-7 kwam Heyendaal even terug tot 6-7, maar daarna hadden ze weinig meer in de melk te brokkelen. Via 9-14 werd het 12-20 en 15-25. Een wissel was niet eens nodig. We hebben een derde set dit seizoen nog nooit zo overtuigend gespeeld.
Zaak om dat in de vierde set vast te houden, want volgens een ander Cruyffiaans concept was dit toch een tweepunter. Het was deze set echter een stuk lastiger. De servicedruk werd wat minder en onze servicepass bleef hangen. Het ging gelijk op tot 11-11, toen Susanne haar rondje achterin begon voor Marjolein. Dat was net als in de eerste en tweede set het breekpunt: we liepen uit naar 11-14 en 14-17, toen Susanne’s rondje erop zat. Daarna nog even een time-out bij 16-18 om de boel voor de laatste keer op te peppen. Met niet mooi, maar wel effectief volleybal – Heyendaal maakte zelf gelukkig de fouten – konden we de laatste set nog redden met 22-25.
Daarmee was de 0-4 winst een feit. Ondanks de mindere voortekenen een prachtig resultaat. Aan Marieke en Lot was niets te merken – waardoor het achteraf jammer was dat Susanne niet toch als libero ingeschreven was: de meerwaarde van een libero was overduidelijk door haar wisselbeurten, en dan hadden we waarschijnlijk nog overtuigender gewonnen.
Maar het was zo eigenlijk al sneu genoeg voor Heyendaal. Het jonge, beweeglijke team ontbeerde wat wij wel hadden: een solide systeem waarin iedereen zijn taken uitvoert en van daaruit flexibel kan zijn. Bij Heyendaal was iedereen flexibel zonder idee, waardoor ze een beetje als kip zonder kop door het veld en achter de feiten aan renden. Hun kwaliteit werd bepaald door individuele acties, niet door een teamprestatie. Daar zat onze winst.
Hoe geconcentreerd we wel niet speelden, bleek aan het eind van de wedstrijd, toen Marjolein er achter kwam dat Ans er niet bij was…
Na deze wedstrijd staan we 9 punten voor op Heyendaal 5 (met nog steeds een wedstrijd minder gespeeld) en 13 punten voor op Trivos (met een wedstrijd meer gespeeld). Aan de andere kant staan we 2 punten achter Pegasus 5 (wij een wedstrijd meer gespeeld) en 4 punten achter VoCASA 4, de volgende tegenstander. Een goed uitgangspunt voor de resterende pittige wedstrijden, waarin we moeten kijken of het opgebouwde buffer voldoende is om de derde plek vast te houden tot aan het eind.
We hebben nu eerst een week verdiende rust, daarna gaan we verder op de ingeslagen weg.