Het nieuwe jaar begon goed. De lijst van fitte speelsters: Lot en Hanneke. Waarbij die laatste al drie weken geen volleybal meer aangeraakt had. De lijst van niet-fitte speelsters was een stuk langer: Susanne had een ontsteking in haar voet en deed niet mee, en ook Marieke kon nog niet veel meer dan op een stoel zitten. Jenny lag de avond ervoor nog op de bank alles binnen te houden, Monique had nog veel last van haar kuit en kon eigenlijk niet aanvallen, Ans had al last van haar duim en nu nog meer door een ruzie met een hekje tijdens de wintersport (hekje won) en wou eigenlijk een week rust en Anita had dinsdag pas weer voor het eerst getraind sinds begin december, dus het was nog even afwachten hoe het ging. Marjolein had het beredruk met haar werk en geen tijd om te trainen. Op de training voor deze wedstrijd was het dan ook erg rustig met in eerste instantie drie speelsters en later gelukkig nog vier. Kortom: een ideale voorbereiding!
De thuiswedstrijd tegen Heijendaal D4 hadden we met 3-2 verloren: Heijendaal had een goed verdedigend team, aanvallend wel wat minder, maar we moesten alle punten zelf maken. Het was dus even afwachten hoe dat met het paralympics-team dat we nu in het veld hadden staan zou aflopen.
In de eerste set was het duidelijk dat het allemaal zwaar wennen was. In no-time stonden we achter met 9-4. De servicepass bleef hangen en in de aanval kwamen we niet veel verder dan wat geprik. Daarmee konden we nog wat bijsukkelen tot 12-11, maar daarna was Heijendaal weer weg naar 18-13. Daarna ging het snel en roemloos naar 25-15.
Anita bleek nog veel last van haar knie te hebben, dus moest de opstelling creatief aangepast worden om het hoogste rendement uit de aanwezige mogelijkheden te halen. Monique naar de diagonaal was geen optimale optie omdat ze blokkerend minder in de melk te brokkelen had en passend minder uit de verf kwam door haar lagere mobiliteit. Niet optimaal voor een diagonaal die in vijf van de zes serviceposities mee moet passen. Jenny had het lastig met de buitenaanval, maar was passend wel goed bezig, dus was het een logische beslissing haar naar de diagonaal te halen. Dat liet wel een gat op buiten achter. Ans bleek toch best te kunnen spelen, dus mocht dat gat opvullen. Daarmee bleef de fantasie in de opstelling beperkt tot één positie.
De tweede set begon rustig. We bleven goed bij tot 9-9, daarna liep Heijendaal even weg naar 13-9. Maar toen waren de posities zo’n beetje duidelijk en was de opdracht om ook minder bang te zijn in de aanval. We kwamen puntje voor puntje weer bij, en bij 16-17 was het voor Heijendaal tijd om een time-out te nemen. Veel hielp dat niet, want wij waren op stoom en denderden door naar 22-25.
Een beetje beduusd door dit onverwachte succes begonnen we wat te voorzichtig aan de derde set. Een achterstand van 5-0 werd door een servicebeurt van Marjolein echter weer rechtgetrokken tot 5-5 en daarna serveerde Monique door naar 6-9. Heijendaal kwam weer terug en liep meteen ook wat uit tot 16-13 en zelfs 19-14, maar daarna kwamen zij er eigenlijk niet meer aan te pas. Lot stond lekker aan te vallen op midden met een variatie aan harde smashes en prikballen en had verdedigend achterin ook de nodige ballen, en Ans op buiten was met haar middenaanvalsslag lastig tegen te houden voor de blokkeerders (als die er al waren). We kwamen gelijk op 20-20, en daarna hield een time-out van Heijendaal op 22-23 ons ook niet meer tegen: 22-25.
Tot ieders grote verwondering stonden we toen met 2-1 voor! Nu was het zaak daar ook 3-1 van te maken, want een vijfde set zat er echt niet meer in. Marjolein was aan het vechten tegen de kramp in haar benen, maar bikkelde gewoon door. Als het echt niet meer zou gaan, hadden we de wedstrijd jammer maar helaas gewoon afgebroken en genoegen genomen met de twee punten, maar van ophouden was geen sprake! We gingen voor de dood of de gladiolen.
Met hangen en wurgen konden we Heijendaal met 7-8 voorblijven. Toen serveerde Hanneke in een keer door naar 7-12 en was het verzet gebroken. Iedereen bleef lekker enthousiast en ook Anita deed daar langs de kant driftig aan mee. We straalden een gevoel uit van “Yes we can”, en bij Heijendaal knapte er iets. Er kwamen geen time-outs en wissels meer, met hun volledige berusting in de ondergang liepen we op het tandvlees door naar 13-25.
Een klinkende 3-1 overwinning dus. Op voorhand zou ik gezien de algehele conditie en samenstelling van het team een handtekening onder één punt gezet hebben. Dit overtrof ieders stoutste verwachtingen. Heijendaal speelde duidelijk minder dan bij de thuiswedstrijd (nog speelsters op vakantie en zo), maar aanvallend kwamen ze er niet echt doorheen en op onze variatie hadden ze meestal geen antwoord. Het is echter wel te hopen dat we voor de training en wedstrijd van volgende week een wat meer solide basis hebben, zeker omdat we dan tegen The Weekenders moeten en daar hebben we nog wat tegen recht te zetten…