De derde wedstrijd van het jaar stond nog steeds in het teken van het herstel. Iedereen had lichamelijk en/of geestelijk wel wat, van licht hinderlijk tot zwaar irriterend. Het was dus weer een avondje roeien met de aanwezige riemen.
De beginopstelling in de uitwedstrijd tegen Tweestroom D2 was met Hanneke (duim), Marjolein (druk), Monique (kuit), Jenny (teen), Ans (duim) en Lot (tentamen) hetzelfde als vorige week. Als wissels waren Marieke (rug) en Susanne (teen) inzetbaar en Anita (knie) voorlopig niet meer.
We liepen door de service van Hanneke meteen uit naar 0-4, maar daarna kwam Tweestroom weer terug tot 13-11, niet in het minst door een groot aantal servicefouten aan onze kant. Bij 14-11 even een time-out, en daarna door naar 18-17 en 21-22, toen de tegenstanders aan de beurt waren voor een time-out. Het werd even spannend aan het eind. Bij 24-24 kwam Marieke er voorin in voor Ans (Marieke als voorbereiding op de volgende set op buiten en Ans als overgang voor de volgende set op midden). De eerste set wisten we met 24-26 dan ook maar net te winnen.
De tweede set (nu met libero) begon voortvarend. Door onder meer een servicebeurt van Ans stond het in no-time 2-10 en liepen we door naar 6-16. Bij 10-17 was nog wel even een time-out nodig, maar had van de speelsters niemand door dat er een time-out was, wat typerend voor het spel op dat moment was. Dus even de boel weer bij de les en de set rustig en gefocust uitmaken met 17-25.
Met Monique voor Lot op midden de derde set in. Met hangen en wurgen konden we bijblijven, maar bij 11-8 en 16-11 was Tweestroom ver weg. Spelverdeler Hanneke kwam op de grond nog hardhandig in aanraking met een eigen speelster, maar kon gelukkig verder. Het hielp wel: we begonnen dankzij een servicebeurt van Marjolein aan een opmars naar 16-16, toen de coach van de tegenstander een time-out aanvroeg. Dat kon hij bij 17-19 weer doen, we waren niet te stoppen en stormden (binnen de fysieke mogelijkheden) door naar 22-25.
Daarmee de wedstrijd in ieder geval gewonnen, maar dat was niet genoeg. Er was nog een punt te verdelen. Zeker met de concurrentie van Heyendaal 4 en 5 in de nek voor de 3e plek konden we niets laten liggen. Maar de jus was er uit. Een enorme gelatenheid en stilte in het veld leidde al snel tot 5-1, 11-7 en 18-11. Er kwam nog een kleine opleving dankzij een servicebeurt van Ans, maar bij 25-18 was het toch echt gedaan.
De wedstrijd wel gewonnen, maar een punt laten liggen dus. De laatste set verliezen is nooit leuk. En al helemaal niet door de manier waarop: iedereen was met zichzelf bezig en niet meer met het team. Oude en nieuwe patronen en structuren liepen door elkaar heen, waardoor er soms twee speelsters op dezelfde plek aan het verdedigen waren en op andere plaatsen helemaal niemand stond. Dan begint het feit dat we vanaf half december niet voltallig (understatement) trainen toch zijn nadelige vruchten af te werpen.
Volgende week moeten we tegen Pegasus D6, een degradatiekandidaat, maar dat team heeft volgens de officieuze uitslagen wel een puntje afgesnoept van Heyendaal D5. Dus vanzelf zal het niet gaan. En vanzelf gaat het ook niet. De komende training dus even weer herinneringen ophalen wat de opstellingen betreft en dan de punten tegen Pegasus D6 binnenhalen. Daarna hebben we twee weken de tijd om alles echt weer goed op de rails te krijgen en dan tegen Voreo D1 hetzelfde te doen. Voreo heeft nu tegen Heyendaal 4 namelijk ook een puntje afgesnoept. Er is dus werk aan de winkel!
Het grote voordeel van deze speelronde: zowel wij als Heyendaal 4 en 5 hebben een puntje laten liggen, dus blijven wij als enige op de derde plek…