Omdat de teams op de plekken 2 tot en met 8 nog erg dicht bij elkaar staan, is iedere wedstrijd op dit moment een topwedstrijd. Ook tegen Heyendaal 5 moesten we dus vol aan de bak. Met evenveel punten, maar een wedstrijd minder gespeeld, hadden we qua verliespunten een voorsprong, dus zou het prettig zijn dat wat meer uit te bouwen. Iedere vorm van winst was welkom.
Daar leek het ook hard op af te stevenen. Met respectievelijk Hanneke, Marjolein, Monique, Anita, Marieke en Ans gingen we de wedstrijd in. We stonden door een servicebeurt van Marjolein vrij snel voor met 7-3, maar daarna was het net zo snel ook weer 7-7. Even een time-out hielp, want door onder andere een goede servicebeurt van Monique liepen we uit naar 14-7. De servicedruk bleef hoog, Heyendaal kreeg de passing niet onder controle en kwam niet tot een aanval. Aan het eind kwamen ze nog wat terug, maar meer omdat wij wat gas terugnamen. De 25-15 was duidelijk, mede doordat de servicepass van libero Susanne lekker liep, waardoor alle aanvallers hun aandeel konden leveren.
Vol vertrouwen met dezelfde opstelling de tweede set in. Ook nu weer een goede servicedruk en een attente aanval. Halverwege de set Jenny erin voor Anita om ze alvast wat ritme te geven voor de volgende set op buiten. Toen we eenmaal bij de 20 waren stagneerde het wat, ging het minder soepel en stonden we teveel te wachten op de fouten van de tegenstander – en die kwamen ook wel. De 25-14 winst was wederom overtuigend.
Gezien het tweede deel van die set en het feit dat de volgende set de beroemde derde set zou zijn, toch maar even wat dingen omgegooid in de opstelling. Monique als spelverdeelster (die normaal de pass als een magneet naar zich toe trekt), Jenny op buiten voor Marieke en Lot voor Monique op midden. Het liep van begin af aan allemaal wat stroperig en minder enthousiast tot 7-7. Toen stonden we met 7-10 opeens drie punten achter en brak de paniek uit.
Opeens was de structuur weg en leek ieder voor zich te spelen. Dat leidde tot forceren zonder resultaat. De servicepass ging alle kanten op, behalve richting Monique. De wissel van Hanneke voor Monique kon daar geen verandering in brengen. Er werd wat vinnig naar en op elkaar gereageerd, en het geheel sleepte zich naar een 22-25 verlies. We waren blijkbaar niet in staat om de drie punten achterstand die we rond de 10 opliepen te boven te komen, want dat verschil bleef tot het einde bestaan.
In de vierde set met omgedraaide opstelling begonnen (Jenny, Marieke, Ans, Hanneke, Marjolein, Monique) voor een nieuwe impuls. Tot 5-5 bleef het gelijk op gaan, maar de service was te makkelijk en er waren ook teveel servicefouten. Een time-out op 6-8 was nodig om de aansluiting te houden en nog een time-out op 6-12 had eigenlijk hetzelfde doel. In het veld werd de stemming er niet beter op, maar ook buiten het veld was eenieder meer met zichzelf of met elkaar bezig dan met het team.
Opmerkingen binnen het veld naar elkaar mogen natuurlijk, met een positieve en opbouwende intentie. Niemand maakt expres voor zijn lol een fout, en dat overkomt iedereen wel eens, dus daar hoeft niemand op welke wijze dan ook op afgerekend te worden. Dat er verschillen in uitingsvormen en betrokkenheid zijn is niet erg, maar het centrale doel moet daarbij wel het verbeteren van het spel van het team zijn. Het was duidelijk dat het daar aan ontbrak, en het resultaat was er ook naar. Bij 11-20 kreeg Monique een blessure in de kuit en moest ze gewisseld worden voor Lot, die echter last van haar knie bleek te hebben van het stilstaan. Dat leidde al met al tot een kansloze 13-25.
Een beslissende vijfde set was het gevolg. Alleen hadden we wel een probleem op de middenpositie. Met de interim-oplossing van Jenny op midden en Susanne als libero voor haar achterin dan maar kijken waar het schip zou stranden. Bij 6-6 was er nog niets aan de hand en ook bij het wisselen van veld op 6-8 leek alles nog mogelijk. Maar dat was wel weer een situatie met een paar punten achter en dus eenzelfde patroon: paniek, individuele keuzes die niet binnen onze reguliere spelstructuur passen en daardoor veel onrust in het veld omdat dat ook gevolgen heeft voor anderen. Via 8-11 kwamen we nog terug tot 13-13, maar daarna was het met een paar persoonlijke fouten helaas afgelopen bij 13-15. Daarmee was het 2-3 verlies een feit en hebben we op Heyendaal 5 een verliespunt verloren.
Dat kwam zeker niet doordat Heyendaal beter was. De eerste twee sets hadden zij weinig in te brengen, en ook bij de overige sets kwamen ze niet veel verder dan een buitenaanval en wat driemeterballen. Maar omdat wij minder gingen spelen en de angel uit onze aanval was, konden zij op onze fouten wachten, die we helaas dan ook maakten.
Volgende week uit tegen Switch 1. Een altijd lastige tegenstander op een altijd lastige locatie op een altijd lastig tijdstip. Dan hebben we elkaar als team hard nodig. We zijn in principe met 10 speelsters, maar Lara kan niet meespelen op donderdag en Susanne is de libero, zodat we nog maar acht speelsters actief kunnen positioneren. Dan heeft een keuze voor bijvoorbeeld een spelverdeelster meteen gevolgen voor andere posities. Met dergelijke verschuivingen hebben we wel wat – zij het beperkte – flexibele mogelijkheden, maar als een daarvan niet werkt, loop je het risico dat de rest als een kaartenhuis in elkaar zakt. Het is daarom goed te beseffen dat we elkaar daar hard in nodig hebben en we elkaar moeten ondersteunen, of dat nou in het veld of langs de kant is.