Muse deed in het kader van de Resistance-tour de Goffert in Nijmegen aan. Het beloofde veel goeds, want er stond een gigantisch semi-betonnen 3D-gebouw in perspectief opgebouwd.
De Editors in het voorprogramma mochten een poging doen het publiek op de enige niet-hete dag in de week op te warmen, maar dat lukte niet zo. Op hun laatste cd hebben ze de synth ontdekt en dat klinkt toch anders dan de eerdere donkere gitaren-cd’s. Live kwam dat in ieder geval niet helemaal over.
De opkomst van Muse was Wagneriaans. En dat ging maar door. Muse staat natuurlijk niet bekend om de subtiliteit, en eerlijk gezegd was het wel prettig dat er na een uur bombast even wat gas teruggenomen werd met wat rustigere pianoliedjes.
Maar daarna ging het weer onverdroten door, eindigend met Bellamy in een pak vol met knipperende lampjes op een vliegende schotel-achtige constructie boven het publiek. En dat was net iets teveel van het goede: het was niet meer dan iemand in een pak met lampjes die op een karretje stond dat heen en weer reed. Opeens kwam een vergelijking met de Toppers bovendrijven…
Naarmate het donkerder werd, kwam de lichtshow beter tot zijn recht. Al bleef dat met het projecteren van beelden op een grijs en rood decor een wat kille bedoeling. Het lukte Muse dan ook niet om echt contact te krijgen met het publiek. Pas bij de tweede toegift werd er wat meegesprongen, maar echt meegezogen werd ik niet, ook al kwamen alle hits zo’n beetje voorbij. Kortom: had best een half uur korter mogen zijn!
Overigens was er weinig tijd na te kletsen, de muntjes konden nog net opgemaakt worden en dan nog snel even plassen, want daarna werden we al van het terrein af gebonjourd. Dat droeg niet echt bij aan het toch al missende gevoel van een warm bad.