Het briefje met de speelsters geeft al goed aan wat het motto van deze wedstrijd zou zijn: proberen om er zoveel mogelijk uit te slepen met wie er wél zijn…
Met kunst en vliegwerk het veld toch vol gekregen: Ilse op de diagonaal, Rosa een volwaardige basisplaats zowel voor- als achterin en Susanne niet als libero maar als buitenaanvaller. Monique weer een keer in de spelverdeling in plaats van de diagonaal of op midden, zodat eigenlijk alleen Ans en Liesanne op hun ‘normale’ plek stonden. Dus van belang: de servicepass onder controle en zelf zo weinig mogelijk fouten maken.
De eerste set was natuurlijk even wennen allemaal. Nieuwe gezichten op nieuwe plekken, dus even wat aftasten. Desalniettemin liep de servicepass best goed en kwamen we na een aanvankelijk achterstandje van 4-7 in deze thuiswedstrijd terug tot 9-11. Daarna liepen we zelfs even uit tot 15-11 door een servicebeurt van Monique, maar VoCASA D5 (want dat was de tegenstander van vandaag; de uitwedstrijd hadden we nipt met 3-2 gewonnen met nogal wisselvallig spel), kwam terug tot 19-18 en toen opeens 20-23 omdat de passing bleef hangen. Toen was het met 21-25 opeens snel gedaan met deze set, maar slecht ging het zeker niet. Alleen nog wat ‘unforced errors’, zoals foutservices.
Gewoon doorgaan op de ingeslagen weg dus in de tweede set. Door de service van Liesanne liepen we meteen uit tot 6-1, daarna deed Ilse daar nog een schepje bovenop tot 11-3. De verdediging stond, de passes lagen lekker, de set-ups op midden gingen goed en ook de buitens kwamen er lekker door. VoCASA D5 spartelde nog even tegen tot 15-10, maar na een servicebeurt van Rosa was het 18-10. Daarna was het een kwestie van uitspelen. VoCASA drong weer aan bij 20-15 en zelfs 23-20, maar aan het eind waren wij beter in het niet maken van fouten: 25-20.
In de tussentijd hield Hanneke de diverse thuisfronten op de hoogte, die spontaan allerlei kaarsjes gingen aansteken. Deze actiefoto laat een aantal positieve punten zien:
Rosa passt de bal naar het net, Monique gaat inlopen voor de set-up, Susanne vertrekt van haar vrijenetverdedigersplek naar de aanvalspositie, Ans verdedigt goed op de rechtdoor, Ilse komt net terug van de blokkering en Liesanne kijkt over haar rechtershouder (!). Zo simpel kan het zijn…
Liep prima dus, kijken of we dat vast konden houden. Niet meteen. Het was snel 0-4 en zelfs 5-14. De servicepass kwam nergens, de passers konden om beurten op de achterlijn. Kwestie van werken aan de volgende set dus. Uiteindelijk werd het 14-25, maar vanaf 5-14 was het dus 9-11, oftewel perspectief!
Dat in de vierde set dan alleen van begin af aan doen dan. We kwamen voor met 6-3 en zelfs 11-5, maar het bastion begon te kraken. De vermoeidheid sloeg toe. Het werd 11-8, 13-13 en 19-18. Er was nog hoop op een vijfde set (al stond niet iedereen daar conditioneel op te wachten), maar na een paar klungelige ballen liepen we achter de feiten aan en was het opeens 23-25 en 1-3 voor VoCASA.
Rosa verdient een aparte vermelding. Ze is in deze wedstrijd natuurlijk wel voor de leeuwen geworpen: vorige week mocht ze meedoen met een libero achter zich, deze week moest ze al meteen volwaardig meedraaien. De set-ups op buiten varieerden nogal, dus qua aanval kwam ze er niet lekker in, en dat is voor een buitenaanvaller toch mede bepalend voor het spelplezier. Wat voor het team echter belangrijker is, is het foutenpercentage. Wat dat betreft had ze een van de laagste (en dus betere) scores van de avond, en dat is zeker met de (extra) zenuwen omdat er ook nog ogen uit het publiek op je gericht zijn een hele verdienste. In overleg met de Technische Commissie (en Rosa zelf natuurlijk!) is dan ook besloten dat zij dit seizoen bij Dames 1 blijft meetrainen en meespelen.
Volgende week gaan we waarschijnlijk op dezelfde manier te werk. Dan is dit team in deze opstelling al lekker ingewerkt en kunnen we tegen de Weekenders ook weer punten pakken. Op die manier moeten we deze periode even door zien te komen. Als we in februari weer wat completer en fitter zijn, krijgen de tegenstanders een harde dobber aan ons en kunnen we het seizoen in dezelfde stijl afsluiten als we begonnen zijn, en dan is iedereen deze overleefperiode allang weer vergeten…