Noud van Kruysbergen

We hadden nog wat recht te zetten tegen het team van The Weekenders. Bij de uitwedstrijd wonnen we de eerste set overtuigend, maar daarna won de irritatie en frustratie over van alles en nog wat en verloren we met 3-1.

De ziekenbank was nog aardig gevuld, maar Marieke was in ieder weer in staat om af en toe mee te doen. Omdat in het veld ook niet iedereen helemaal toppiejoppie was, begonnen we met Hanneke, Marjolein, Monique, Jenny, Ans (op buiten) en Lot, oftewel met gewisselde middens ten opzichte van normaal.

Het nieuwe jaar begon goed. De lijst van fitte speelsters: Lot en Hanneke. Waarbij die laatste al drie weken geen volleybal meer aangeraakt had. De lijst van niet-fitte speelsters was een stuk langer: Susanne had een ontsteking in haar voet en deed niet mee, en ook Marieke kon nog niet veel meer dan op een stoel zitten. Jenny lag de avond ervoor nog op de bank alles binnen te houden, Monique had nog veel last van haar kuit en kon eigenlijk niet aanvallen, Ans had al last van haar duim en nu nog meer door een ruzie met een hekje tijdens de wintersport (hekje won) en wou eigenlijk een week rust en Anita had dinsdag pas weer voor het eerst getraind sinds begin december, dus het was nog even afwachten hoe het ging. Marjolein had het beredruk met haar werk en geen tijd om te trainen. Op de training voor deze wedstrijd was het dan ook erg rustig met in eerste instantie drie speelsters en later gelukkig nog vier. Kortom: een ideale voorbereiding!

Het einde van de eerste seizoenshelft naderde, en dat uitte zich met name in het aantal blessures en semi-afwezigen. Hanneke was met de trein naar de buitenland, Marieke had last van de rug en Anita stond alleen als reserve op het formulier voor als het met Jenny niet mocht gaan die dinsdag tijdens de training op de voet van Lot was gaan staan. Dat soort dingen.

De duidelijke koploper Pegasus kon van tevoren eigenlijk al niet anders dan punten laten liggen. Ze moesten met 4-0 winnen om lekker aan kop te blijven, iedere verloren set was voor hen een punt minder. Het was dan ook duidelijk waar de druk lag. Niet bij ons in ieder geval.

De eerste set (die ook bij deze thuiswedstrijd pas om 10 voor 10 begon) was dan ook meteen duidelijk dat zij er vol voor gingen. Met allerlei steekjes op midden en omloopballen werden we een beetje weggespeeld. Tot 9-11 konden we nog bijblijven, maar daarna waren ze weg tot 16-25.

De thuiswedstrijd tegen VoCASA D4 was er een waar eigenlijk alles zo’n beetje tegenzat. Om te beginnen moesten we wachten op de wedstrijd van Dames 2, die gigantisch uitliep: twee gelijkwaardige teams die streden om de derde plek, met een vijfde set die gelukkig niet verder ging dan 15-12 (voor de tegenstander), want dat had net zo makkelijk 68-66 kunnen worden. Dames 2 was not amused over de scheidsrechter (onze Hanneke) en liet dat in de kleedkamer meteen na de wedstrijd ook aan haar blijken. Een ideale wedstrijdvoorbereiding zullen we maar zeggen.

Volgens het volleybalblaadje De Tribune dat al klaar lag in de sporthal in Millingen was Switch bezig aan een winnende lijn en hoopten zij dat in de wedstrijd tegen Atalante voort te zetten. Hoe anders kan het lopen.

Millingen uit, en dan zeker een vroege wedstrijd, is altijd lastig. Gelukkig was het niet al te druk in Nijmegen en konden we daar met de auto vrij snel doorheen. Iedereen was dan ook lekker op tijd aanwezig, zodat wij al aan de warming-up konden beginnen toen Switch het net nog op de juiste hoogte moest hangen.